Me fëmijët është më e lehtë të bisedoni përderisa po luani, shëtiteni, shikoni TV, se sa kur qëndroni duke e bombarduar me pyetje.

Prindërit dëshirojnë që gjithmonë të dijnë se çfarë po sillet në kokën e fëmijëve të tyre, për çfarë po mendojnë, çfarë po u ndodh, nëse ndokush i ka lënduar, lavdëruar, rrahur, kërcënuar, kë e simpatizojnë…Fatkeqsisht, kjo zakonisht nuk u shkon për dore.

Fëmijët e vegjël shpesh nuk janë në gjendje të shprehin mendimet e veta, e as nuk dijnë që të flasin me precizitet për eksperiencat e tyre, përderisa ata më të mëdhenjtë mundohen që të fshihen pas prindërve, të ruajnë pjesët intime për vete, sepse sekretet më me dëshirë do ti ndanin me shokët sesa me prindërit. Në anën tjetër, as prindërit shpesh nuk janë të mirë në komunikim me ta, prandaj i sulmojnë me pyetje direkte, ndërsa kur fëmijët dëshirojnë të flasin, ata shpesh nuk kanë kohë, sepse janë shumë të zënë me punë.

Shtrimi i pyetjeve direkte shpesh nuk është mënyra më e mirë që të merret përgjegjja nga fëmijët. Fëmijët funksionojnë në mënyrën e tyre ndërsa prindërit ndonjëherë nuk kanë durim që të presin dhe të zgjedhin momentin e duhur për të shtruar pyetje.

Nuk është moment i duhur as koha kur ata kthehen në shtëpi pas shkollës. Nëse dëshiron të ju thotë diçka atë edhe do ta bëjë, por në të kundërtën më së miri është që ta leni pak të pushojë. Nëse e pyetni atë menjëherë për notat shkollore, do t`ia bëni me dijeni që ju interesojnë vetëm rezultatet e tij, e jo se si po ndihet ai. Me fëmijët, duhet biseduar në atmosferë relaksuese, përmes pëshpëritjeve sepse fëmijët ashtu më së lehti shprehen. Për komunikim të mirë, kyç është besimi në mes të fëmijës dhe prindërve, i cili ndërtohet me durim dhe me kujdes.

Prindërit, duhet të kenë kujdes që të bisedojnë me fëmijët atëherë kur ata dëshirojnë. Në vend që të shprehen se janë të zënë dhe të shtyejnë bisedën për më vonë, gjë që është e gabuar, ata duhet të ulen, të ndëgjojnë fëmijën, sepse refuzimi mund të kuptohet si mungesë brenge dhe interesimi. Përveç kësaj, do ti kalojë fëmijës dëshira për të biseduar.

Mos u ulni në tryezë në mënyrë që të bëni bisedë serioze. Është më mirë që gjatë lojës, apo gjatë kohës kur shikoni TV së bashku, të zhvilloni bisedën. Mundohuni që gjithçka të duket spontane në mënyrë që të mos i zbulojë fëmija qëllimet tuaja. Kur jeni ju të relaksuara, fëmija lirohet nga frenat psikik dhe sigurisht që doë ju rrëfehet më lehtë. Tek fëmijët e vegjël dhe parashkollorët, kjo metodë funksionon gjithmonë, përderisa tek fëmijët shkollorë duhet shmangur këtë taktikë. Ajo ofron edhe ndërrimin e roleve, ku fëmija aktron mësuesin apo shokun me të cilin luan, ndërsa prindi merr rolin e fëmijës. Në këtë mënyrë prindi mund të zbulojë se çfarë po ndodh në shkollë dhe mos ka ndonjë problem.

Gjatë shëtitjes apo shikimit të përbashkët të TV-së mund të kuptoni shumë gjëra për fëmijën tuaj, për qëndrimet dhe përvojën e tij. Prindërit, duke u frikësuar se mos duken të dobët para syve të fëmijës së tyre, shpesh shmangin që t`ju flasin fëmijëve për eksperiencat e pakëndshme që i kanë patur kur kanë qenë në moshë të tyre. Pikërisht ato lloj ngjarjesh mund ti ndihmojnë fëmijës që t`ju tregojë se çfarë e mundon dhe çfarë po i ndodh. Sepse atëherë mund të ndjejë që do të kuptohej më shumë.

Egzistojnë gjëra nga jeta e fëmijës të cilat prindërit gjithsesi duhet ti dijnë, por edhe në këto nuk duhet tepruar dhe nuk duhet hyrë së tepërmi në privatësinë e fëmijës. Edhe fëmijët kanë të drejtë për sekretet e tyre, ato janë pjesë e personalitetit të tyre. Me respektimin e drejtave të tyre prindërit respektojnë edhe personalitetin e fëmijës së tyre dhe për këtë nuk duhet të zemërohen nëse fëmija nuk i tregon të gjitha gjërat, por më me dëshirë do ti ndante me shokët e tij.